Menu dla dzieci

Najważniejszą rolę w kształtowaniu u dzieci prawidłowych nawyków żywieniowych mają rodzice – to oni decydują, co znajdzie się w wózku z zakupami, to na nich patrzą dzieci i naśladują co widzą, to w nich widzą wzory, do których dążą. O czym zatem opiekunowie koniecznie muszą pamiętać? Jakie zasady wprowadzać od pierwszych chwil rozszerzania diety o nowe produkty? Istotne jest:

Ograniczenie spożywania słodkich napojów – pragnienie najlepiej zaspokaja naturalna woda, niegazowana i niskosodowa. Nie ma cukru, a więc pustych kalorii, dzięki czemu nie tuczy.
Niewprowadzanie do menu kalorycznych przekąsek. Doskonałą przekąską dla dziecka będzie owoc lub warzywo. Jeśli dziecko pochłonie batonik lub wypije słodki napój gazowany, zaspokoi głód i zapewne nie zje posiłku.
Kontrolowanie ilości posiłków (4-5 na dobę) oraz – w zależności od wieku dziecka – wielkości porcji oraz ich składu. Warto posiłkować się przy tym piramidą żywieniową. Należy mieć przy tym na uwadze fakt, że piramida ta uległa w tym roku zmianie. Nowa dostępna jest np. w internecie i gabinetach lekarskich, a zmiany dotyczą m.in. momentu rozszerzania diety – teraz jest ona taki sam (po 4. m. ż.) i w przypadku dzieci karmionych naturalnie, jak i tych „na butelce”.
Eliminowanie podjadania w tzw. „międzyczasie” – czyli pomiędzy posiłkami.
Przyjmowanie „pomocy” od dziecka – wiele maluchów lubi pomagać mamie czy tacie w gotowaniu, bo czują się wtedy ważne i takie dorosłe… A posiłek przygotowany wspólnie jest bardziej atrakcyjny. Wtedy maluch chętniej zje zieleninę, na którą normalnie nie chciałby spojrzeć.
Zwracanie uwagi na chwilowe zachcianki smakowe małego smakosza. Jeśli dziecko upiera się przy jedzeniu jednego rodzaju potraw, warto mu pozwolić. Z reguły trwa to kilka dni i potem malec wraca do różnorodnej diety. O ile rodzice karmią go prawidłowo, takie kilka dnie monotematycznego menu mu nie zaszkodzą.
Unikanie przypraw. Dziecięce posiłki nie potrzebują doprawiania – dosalania czy słodzenia. Słodki smak to pierwszy, jakiego dziecko się uczy, więc jeśli „dobrze pozna” go w dzieciństwie, w dorosłym życiu będzie mu trudno z niego zrezygnować.
Podawanie mniejszych porcji jedzenia. Jeśli dziecko będzie nadal głodne, zawsze może poprosić o dokładkę. Jeśli na talerzu czy w miseczce będzie miało za dużo – i tak pewnie wszystko zje, bo przecież oddaje się pusty talerz…
Świecenie przykładem! Jak już wspominaliśmy na początku, rodzice są dla dzieci wzorem. Jeśli mama w ramach podwieczorku będzie sięgać po czekoladę, nie powinna liczyć, że dziecko uda się nakarmić pokrojonym jabłkiem. Przecież to mama wie, co dobre…
Wspólne robienie (raz na jakiś czas) zakupów ze starszym dzieckiem. Niech widzi, że rodzic z gigantycznej oferty wielkiego sklepu wybiera wodę, warzywa, owoce czy chude mięso a w ogóle nie zwraca uwagi na ciastka, cukierki i chrupki.
Zapewnienie dziecku codziennej porcji ruchu, by jego organizm spalał spożyte kalorie a nie odkładał w formie tłuszczyku.